71.

Staram się nie załamywać
Myśleć pozytywnie, że zły okres minie.
Tyle że kiedy?
Jem, jem, jem, jem, jem , wymiotuje, jem jem, jem, wymiotuje.
Czemu? Mam wrażenie że od wizyty u rodziców załączył mi się wpierdalacz, tylko czemu?! Stres i wspomnienia związane z tym miejscem? Czy długa męcząca rozmowa o mojej chorobie?
Sama nie wiem
Mam mocne postanowienie że koniec tej wyżerki.
Chcę jeść, ale nie tyle....
Jaki przeżyłam wstyd w sklepie, gdy następnego dnia musiałam wrócić i wymienić rozmiar z 32 na 34... nie wiem co się stało. Niby nie przytyłam a w 32 nie weszłam.... Nigdy nie przymierzam spodni, zawsze biorę 32/34 i jest dobrze. Jednak tym razem 32 było za małe. Znaczy dopięłam się, ale wyglądałam jak baleron... Ze łzami w oczach wymieniałam na 34. Potem jadłam, jadła, rzygałam, jadłam, jadłam, rzygałam, jadłam, rzygałam.....
Wczoraj złapałam się na myśli, ze chciała bym nocować u lubego po to żeby  rano kupić sobie coś do jedzenia po drodze do akademika..... ŻENADA.... na szczęście nie spałam u niego i nie kupiłam nic do jedzenia.... Bardzo mi na nim zależy i nie chce by kiedykolwiek się dowiedział że rzygam.
Moja współlokatorka... nie wiem co się z nią dzieje..... nie wiem. Martwię się o nią, ona nie chce gadać, nie chce nic powiedzieć. Wiem tylko tyle że chodzi o wagę, jedna pierdolona rzecz tak głupia jak waga jebie jej życie studenckie.... Chciała bym jej jakoś pomóc ale nie wiem jak, nie chcę ze mną wychodzić. Nawet dziś wymigała się od wspólnego powrotu z uczelni, bo książka , po profesor bo DUPA, widać że nie chciała ze mną gadać.
Wiem że nie jestem dobrym człowiekiem, wiem że jestem depresyjna, wiem że ludzie często źle się przy mnie czują jak tylko zdejmę maskę szczęśliwej....